ΜΕΤΡΟμάζει

Κάθε μέρα, ή -καλύτερα- κάθε πρωί πρέπει να παίρνεις το ΜΕΤΡΟ όπως χιλιάδες άλλοι Αθηναίοι, για να πας στη σχολή σου. Κατεβαίνοντας δύο-δύο τα σκαλιά θα φτάσεις ασθμαίνοντας στα εκδοτήρια για να βγάλεις ένα μειωμένο (thank God) εισιτήριο και - τρέχοντας πάλι- θα φτάσεις στην αποβάθρα.
Εκεί, μετά από διεξοδική έρευνα συνειδητοποιείς οτι πρέπει να στέκεσαι στο σημείο εκείνο όπου το δάπεδο έχει μαυρίσει περισσότερο. Αυτό σημαίνει οτι εκεί είναι η πόρτα και έτσι έχεις περισσότερες πιθανότητες να βρεις μια καλή θέση.

Αν είσαι τυχερός και βρεις θέση, διαβάζεις κάτι να περάσει η ώρα, ή ακούς μουσική. Τότε υπάρχει η αμηχανία του ΜΕΤΡΟ. Προσπαθείς να μην κοιτάς τον/την απέναντί σου που σε κοιτάζει επίμονα, και γι' αυτό εστιάζεις στο πάτωμα, ή στο χάρτη με τις στάσεις πάνω από την πόρτα (εναλλακτικά μπορείς να τσαλακώνεις αμήχανα το εισιτήριο σου). Κι εκεί που νομίζεις οτι ο απέναντι σταμάτησε να σε κοιτάζει, ρίχνεις μια ματιά στο τζάμι και συνειδητοποιείς οτι σε κοιτάζει μέσω του αντικατοπτρισμού!


Όταν τρομάξεις αρκετά από το επίμονο βλέμμα του/της απέναντι, αποφασίζεις να σηκωθείς όρθιος. Τότε θα στριμωχτείς, με τη μασχάλη κάποιου (γλοιώδους τις περισσότερες φορές) τύπου κολλημένη στο πρόσωπό σου. Μόλις φτάσεις στον προορισμό σου, ένα σωρό γιαγιάδες θα εμποδίσουν την έξοδό σου από το συρμό, και με ιλιγγιώδη ταχύτητα θα ορμήξουν μέσα στο βαγόνι για να βρουν μια θέση.["Πρώτα αποβίβαση, μετά επιβίβαση" σκέφτεσαι δυνατά] ...

Συγχαρητήρια, αν και πήγαινες Σύνταγμα, έφτασες στο ΔΑΦΝΙ!

Υ.Γ.: Ναι... οι ίδιες γιαγιάδες που τρέχουν σαν τρελές για να βρουν θέση, αν δεν τα καταφέρουν, το παίζουν ανήμπορες..... και τότε, θα πρέπει να τους παραχωρήσεις τη δικιά σου θέση!!!