Επανάληψις μητέρα πάσης ομοιότητος

Potsdamer Platz, Βερολίνο

Every Day is The Same Μονοτονία

Την μια μονότονην ημέραν άλλη

μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. 

Cause I repeat the same routine

Θα γίνουν

τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —

η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.

I believe I can see the future 

Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·

είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα. 

There is no love here and there is no pain·

Every day is exactly the same.

Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

But I just don't know, I don't know what else I can do.

Μιας και μου θύμισε η Λένα Πλάτωνος τον Καβάφη, και μιας και στα ακουστικά μου παίζει Nine inch nails.

Άην Τσβάη Πολιτσάη

H θέα από το διαμέρισμά μου είναι half as spooky απ' την εμπειρία μου.

Οκ. Γκρινιάζω πάντα. That's my thing. Αλλά αυτή τη φορά θα με συμπονέσετε, είμαι σίγουρος. Είμαι στο ωραιότατο >20τμ σπιτάκι μου στο Μούνχεν. Βλέπω How I Met Your Mother στο PC και η ώρα έχει πάει 4:30 πμ (λίαν εθιστικό το HIMYM, να το προσέξετε). Όταν ξαφνικά,

ΜΠΖΖΖΖΖΖΖ

χτυπάει το κουδούνι της πόρτας. Τέσσερις. Και μισή. Το πρωί. Βλέπω από το ματάκι της πόρτας κάποιον που μέσα στον πανικό μου μου φάνηκε κάπως έτσι, ενώ μάλλον στην πραγματικότητα έμοιαζε κάπως έτσι.

Ρωτάω μέσα από την πόρτα "Yes, Yes, who is this?"

Αυτός άρχισε να λέει κάτι που μεσ' τον πανικό μου μου ακούστηκε κάπως έτσι: "Eins Zwei Polizei,  Drei Vier Grenadier, Funf Sechs Alte Hex, Sieben Acht Gute Nacht, Ja Ja Ja Was ist los? Was ist das?" 

Οκ, γεγονός, δεν ξέρω Γερμανικά, γι' αυτό και κάθε φορά που ακούω ντόητς μου θυμίζει το γνωστό άσμα. Στην πραγματικότητα μάλλον είπε κάτι εξ' ίσου ακαταλαβίστικο γιατί υποθέτω ότι ήταν μεθυσμένος.

Το φως στο διάδρομο κλείνει, δεν βλέπω τίποτα, οπότε προσπαθώ να μην κάνω θόρυβο. Μετά από κανα 5λεπτο, μόλις έκατσα πάλι στο τριζάτο μου κρεβάτι

ΜΠΖΖΖΖ

Ναι, το γαμημένο το κουδούνι ξαναχτυπάει.

Εγώ: "Who is it? Who is it? What do you want?". (Ναι το ξέρω, είμαι ότι πρέπει για θρίλερ.)

Αυτός τίποτα. Μούγκα. Στο διάδρομο σκοτάδι. Ξαναχτυπάει. Μούγκα πάλι.

Παίρνω τηλέφωνο έναν φίλο μου που μένει κοντά για ενισχύσεις. Κλείνω το φως και παίρνω αθόρυβα το μεγαλύτερο μαχαίρι που είχα στο συρτάρι, και μετά το αφήνω γιατί σκέφτομαι ότι δεν είναι βολικό.

ΜΠΖΖΖΖΖΖ

Ξαναμαναχτυπάει το κουδούνι. Από το μυαλό μου περνάνε όλα τα επεισόδια από το ΡΕΞ (είναι και στη Γερμανική, μπορούσα να ταυτιστώ καλύτερα), και πηγαίνω πάλι στο κουδούνι για να αντικρίσω ξανά το απόλυτο σκότος.

Εκεί είναι που άρχισα να φωνάζω "WHO IS THIS, WHO THE FUCK IS THIS, WHAT DO YOU WANT, I WILL CALL THE POLICE!"

Όσο σόλαρα στο θρίλερ που έπαιζα, σκηνοθετούσα, αλλά δεν ήλεγχα το σενάριο, χτυπάει το τηλέφωνο.

Ενισχύσεις: "Έλα ρε, εγώ είμαι άνοιξέ μου". Ήταν ο φίλος μου που είχε έρθει για ενισχύσεις και με άκουσε μέχρι τον κήπο. Η τρίτη έκρηξη ήταν άχρηστη γιατί επρόκειτο για του θυροτηλέφωνο που βγάζει τον ίδιο ήχο με το κουδούνι της πόρτας. Βγήκαμε στο διάδρομο δεν υπήρχε τίποτα. Νάδα. Νάθινγκ.

Πώς το εξηγείς αυτό; Τι σταδγιάλα ήθελε κάποιος 4.30 έξω από την πόρτα μου, και γιατί δεν μιλούσε, και γιατί επέμενε, και γιατί νόμιζα ότι μοιάζει με τον Ευλογητό που τραγουδάει το Ein Zwei Politzei? Είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις. And then it hit me.

Θυμάστε το πόστ που κορόιδευα τα chain mails καθώς και τον Κλόουν που άραζε σε σπίτια ανυποψίαστων και σκότωνε κόσμο αβέρτα; Ο κλόουν λοιπόν ήρθε έξω από την πόρτα μου. Στο Μόναχο.

Από αύριο θα κάνω μαθήματα καράτε.

Όλο μέλι (x2) και από τηγανίτα τίποτα

Μούνχεν. Πιάνουν τα κρύα. 
Το internet USB stick που χρησιμοποιώ είναι εξωφρενικά ακριβό, γεγονός που κάνει το web radio το δεύτερο ακριβότερο χόμπι στον κόσμο, μετά το κάψιμο πεντακοσάευρων.

(Μπαμπά συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ. Λυπάμαι αν υπερχρεώσω το ιντερνέτς though.)


Εξ' άλλου ήταν δύσκολα αυτό το μήνα στο Μόναχο. Πες ότι ξεπερνάμε την ατελείωτη αναζήτηση στέγης, και το ότι τελικά βρήκα σπίτι χωρίς ιντερνέτς (κομόν τζέρμαν πήπολ, είμαστε στο 2010, ένα τσάκ πριν το 2011. Σπίτι χωρίς ιντερνέτς; Και δε σας το χα). Πες ότι ξεπερνάμε το ότι η πιστωτική κάρτα δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό της, και την παγκόσμια ημέρα του ταχυδρομείου μου ανακοίνωσαν ότι χάθηκε το γράμμα. Αυτό που δεν ξεπερνάμε είναι η σαβούρα που έφαγα στην παιδική χαρά έξω από την Εβραϊκή συναγωγή. Δεν φταίω εγώ όμως, πρόκειται για το πιο επικίνδυνο γύρω-γύρω-όλοι που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Μάλλον είναι ο τρόπος των Εβραίων να πάρουν εκδίκηση από τα Γερμανάκια.


Τσους μπις σπέτερ.


Υ.Γ.:Αναμείνατε λινκ συντόμως για εκπομπή στο Leg&ary radio.

Τωόντι

Ότι τι;

Ότι όντως;

Τωόντι, το blog μεταλλάχθηκε. 

Από τούδε θα ζει σε υπονόμους του Μονάχου και θα παραγγέλνει πίτσες.

Υπόσχομαι Αφοσίωση και συχνά post, αρκεί να μου υποσχεθείτε ότι δεν θα τα διαβάζετε.

(Σύντομα με ραδιοφωνική ανταπόκριση από την ξενιτιά.)

Ευχή

μετανοείτε

First memory ever

Τι μαλακία και αυτή να μην μπορείς να θυμηθείς πράγματα από την αρχή της ζωής σου... Τότε που πιθανώς οι γονείς σου ήταν ακόμη πιο νέοι και ίσως πιο ξένοιαστοι, τότε που δεν είχες υποχρεώσεις, τότε που δε σε ένοιαζε τίποτα. Και η μνήμη αρχίζει και ενεργοποιείται λίγο πριν ξεκινήσεις το σχολείο... Άδικο δεν είναι;

Ωστόσο μερικές φορές μια ανάμνηση μένει ανεξίτηλη μέσα στο μυαλό μας, ακόμη και αν μας πάει πολυυυ πίσω.

Η παλαιότερη ανάμνηση που έχω πρέπει να είναι από το 1995 (ή 94? who knows...) που είχα πάει μαζί με τον πατέρα μου και την αδερφή μου σε μια αλάνα στο βουνό για να παίξουμε ποδόσφαιρο. (Μάλιστα είχε και γκαζόν...). Μετά από κάποιο σημείο η μπάλα έπεσε σε κάτι που έμοιαζε με χαντάκι, και μη μπορώντας να την πιάσουμε φύγαμε. Όλα στο μυαλό μου μοιάζουν τόσο ονειρικά σχετικά με εκείνη την ανάμνηση, και τα θυμάμαι όλα με λεπτομέρειες. Αυτή ήταν και από τις λίγες φορές που έπαιξα ποδόσφαιρο στη ζωή μου, αν οχι η τελευταία.

Και τώρα που το σκέφτομαι, οι πιο έντονες αναμνήσεις μου διαδραματίζονται στη φύση (βουνά, δάση, ποτάμια...)

Πώς γίνεται τώρα εγώ να θυμάμαι αυτό και όχι την πρώτη μέρα στο σχολείο;

Ποία η δική σας πρώτη ανάμνηση?