23 Νοε 2008

Ένα σημείωμα για να μην ανησυχήσεις.

Φεύγω. Παω σε ένα νησί (Ναι μεσ' τον χειμώνα, πού είναι το πρόβλημα??).
Θα είμαι πίσω την Παρασκευή.
Μέχρι τότε πάρε μια φώτο να υπάρχει!!!


>Beauty is overestimated

17 Νοε 2008

Ήμουν κι εγώ στην εξέγερση του MALL το '08

Έρημο το The Mall μετά την οικονομική κρίση. Όλοι οι έφηβοι (των βορείων κυρίως προαστίων) που σύχναζαν εκεί συνειδητοποίησαν οτι σκορπούσαν πολλά χρήματα και μετανιωμένοι κλειδώθηκαν στο σπίτι για ένα μήνα, μπάς και κάνουν οικονομία, ενώ άλλοι έπιασαν δουλειές σε λιμάνια για να ξεπληρώσουν τα χρέη από τις πιστωτικές κάρτες. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Λάτσης, ιδιοκτήτης του εμπορικού κέντρου, έχει κλειστεί στο δωμάτιό του και κλαίει με λυγμούς, ενώ κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί προσεύχεται στον Obama να διώξει την κρίση.

Μια άλλη ομάδα εφήβων, υπέρμαχοι του "Mall" κατέλαβαν το κτήριο φωνάζοντας συνθήματα κατά της οικονομικής κρίσης, με χαρακτηριστικότερο το "Shopping - Χρήμα - Χλιδάνεργεία". Πολλοί έχουν συγκινηθεί από τον αγώνα τους, ενώ ο Λάτσης έχει αρχίσει να ελπίζει. Μάλιστα έχει στηθεί ένας πρόχειρος ραδιοφωνικός σταθμός στο "zara" από το οποίο οι καταναλωτές εκπέμπουν τα αιτήματά τους, ανάμεσα στα οποία είναι η δημιουργία εκπτωτικής κάρτας για όλα τα μαγαζιά ειδών πολυτελείας, και η επέκταση του ωραρίου του MALL 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.


Φυσικά και το "Mall" είναι πήχτρα υπό κανονικές συνθήκες, απλά το πέτυχα την ώρα που έκλεινε. Ο Λάτσης είναι ακόμη πανευτυχής, και τα δεκαεξάχρονα ακόμη ανυποψίαστα της κρίσης, αλλά και αδιάφορα για το πολυτεχνείο.


Υ.Γ.: Μόλις παρατήρησε ένας υπάλληλος που καθάριζε οτι έβγαζα φωτογραφίες μου είπε:
Αυτό εδώ να τραβήξεις!! Αυτό εγώ πώς θα το καθαρίσω??...

12 Νοε 2008

ΜΕΤΡΟμάζει

Κάθε μέρα, ή -καλύτερα- κάθε πρωί πρέπει να παίρνεις το ΜΕΤΡΟ όπως χιλιάδες άλλοι Αθηναίοι, για να πας στη σχολή σου. Κατεβαίνοντας δύο-δύο τα σκαλιά θα φτάσεις ασθμαίνοντας στα εκδοτήρια για να βγάλεις ένα μειωμένο (thank God) εισιτήριο και - τρέχοντας πάλι- θα φτάσεις στην αποβάθρα.
Εκεί, μετά από διεξοδική έρευνα συνειδητοποιείς οτι πρέπει να στέκεσαι στο σημείο εκείνο όπου το δάπεδο έχει μαυρίσει περισσότερο. Αυτό σημαίνει οτι εκεί είναι η πόρτα και έτσι έχεις περισσότερες πιθανότητες να βρεις μια καλή θέση.

Αν είσαι τυχερός και βρεις θέση, διαβάζεις κάτι να περάσει η ώρα, ή ακούς μουσική. Τότε υπάρχει η αμηχανία του ΜΕΤΡΟ. Προσπαθείς να μην κοιτάς τον/την απέναντί σου που σε κοιτάζει επίμονα, και γι' αυτό εστιάζεις στο πάτωμα, ή στο χάρτη με τις στάσεις πάνω από την πόρτα (εναλλακτικά μπορείς να τσαλακώνεις αμήχανα το εισιτήριο σου). Κι εκεί που νομίζεις οτι ο απέναντι σταμάτησε να σε κοιτάζει, ρίχνεις μια ματιά στο τζάμι και συνειδητοποιείς οτι σε κοιτάζει μέσω του αντικατοπτρισμού!


Όταν τρομάξεις αρκετά από το επίμονο βλέμμα του/της απέναντι, αποφασίζεις να σηκωθείς όρθιος. Τότε θα στριμωχτείς, με τη μασχάλη κάποιου (γλοιώδους τις περισσότερες φορές) τύπου κολλημένη στο πρόσωπό σου. Μόλις φτάσεις στον προορισμό σου, ένα σωρό γιαγιάδες θα εμποδίσουν την έξοδό σου από το συρμό, και με ιλιγγιώδη ταχύτητα θα ορμήξουν μέσα στο βαγόνι για να βρουν μια θέση.["Πρώτα αποβίβαση, μετά επιβίβαση" σκέφτεσαι δυνατά] ...

Συγχαρητήρια, αν και πήγαινες Σύνταγμα, έφτασες στο ΔΑΦΝΙ!

Υ.Γ.: Ναι... οι ίδιες γιαγιάδες που τρέχουν σαν τρελές για να βρουν θέση, αν δεν τα καταφέρουν, το παίζουν ανήμπορες..... και τότε, θα πρέπει να τους παραχωρήσεις τη δικιά σου θέση!!!