Ασπρόμαυρη μέρα....

Οι μέρες δεν θα έπρεπε να είχαν ονόματα... Δεν τα χρειάζονται, εξ' άλλου είναι όλες ίδιες. Σήμερα είναι Πέμπτη, ή μια επανάληψη της Τετάρτης; Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Τότε, μια άλλη επανάληψη ημέρας -που θα λέγεται Τρίτη, ή Κυριακή ή θα έχει κάποιο άλλο τυπικό και ανούσιο όνομα- θα κοιταχτείς στον καθρέφτη, και φρικαρισμένος θα αναρωτιέσαι πότε πέρασαν οι μέρες, ο καιρός....
Μια επανάληψη μέρας, λες και βγήκε από φωτοτυπικό. Όλα ίδια με το χθες Και το κάθε χθες ίδιο με το προχθές. Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια σχολεία, οι ίδιοι δρόμοι, πάντα η ίδια κατεύθυνση και πάντα η ίδια μόνιμη εικόνα όλες της ώρες της ημέρας.
Αν είχες 365 αντίγραφα μιας τέτοιας μέρας και τα άπλωνες στο πάτωμα, θα έφτιαχνες το ομοιόμορφο μωσαϊκό ενός χρόνου. Κι αν το πολλαπλασίαζες με το εβδομήντα, άντε και λίγο παραπάνω, θα είχες μπροστά σου όλη σου τη ζωή.
Σε πόσα από αυτά τα αντίγραφα έκανες κάτι που πραγματικά σε γεμίζει; Πόσες σελίδες της ζωής σου ήταν πραγματικά πολύχρωμες; Σε μια εποχή φαινομενικά τόσο πολύχρωμη, οι σελίδες τη πραγματικής μας ζωής ξεθωριάζουν.
Τελικά, καμία σημασία δεν έχει αν αυτό το μωσαϊκό το περπατήσεις με μοκασίνι, ξεφτισμένα All Star, ή ακόμα και ξυπόλητος. Κανένας σκλάβος δεν νοιάζεται αν οι αλυσίδες του είναι φτιαγμένες από χρυσό ή σίδερο. Εκείνο που μετράει είναι η απελευθέρωση, η αλλαγή πορείας, η ανατροπή που θα είναι το ακριβώς αντίθετο του συνηθισμένου. Η ζωή είναι για να τη διαμορφώνεις εσύ με τις επιλογές σου.

Εξ' άλλου το ποίημα του Κ.Καβάφη τα λέει όλα....

"Όσο μπορείς"

Κι άν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες την πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες τις πολλές κινήσεις και ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,

γυρίζοντάς συχνά κ' εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.