Ε-Ε-Ερχεται (η επέλαση των δια-δικτυωμένων ηλικιωμένων)

Σκηνικό 1: Με αφορμή τη γιορτή της Κατερίνας βρέθηκα την Κυριακή στα Starbucks με μεγάλη παρέα... Απολάμβανα το Venti Tofee Nut Late μου, έλεγα ένα σωρό μαλακίες με τους φίλους μου, και όταν βαριόμουνα άκουγα και λίγη μουσική από το iPod μου.

Σκηνικό 2: Τη Δευτέρα, πηγαίνοντας στο φροντιστήριο περνάω από το καφενείο της γειτονιάς. Κλασσικά, δυο-τρείς μουριές που πρέπει να έχει στον εξωτερικό του χώρο κάθε "καφενείον" που σέβεται τον εαυτό του, όλοι οι γέροι παίζουν τάβλι, χαρτιά, και συζητούν για το Γιώργο και τον Κωνσταντίνο (τους παλιούς εννοείται), το ασφαλιστικό, και την τοπική αυτοδιοίκηση.

Και τότε μου ήρθε!

->Πώς θα ήμαστε εμείς γέροι;

• Θα μαζευόμαστε στα starbucks για ένα "καρέ" ή κανα ταβλάκι; Θα συζητάμε για τον Γιώργο και τον Κωνσταντίνο (τους διαδόχους των τωρινών, μιας και δεν γλιτώνουμε από τις δυναστείες) υπό τους ήχους της jazz μουσικής;

• Θα βγαίνουν στα κανάλια οι γέροι και οι γριές παραπονεμένοι πως η σύνταξη δεν αρκεί ούτε για ένα Frapuccino Cream Caramel και όταν δεν θα θέλουν να ακούσουν τα -όπως πάντα- άσχημα νέα για το ασφαλιστικό, θα απομονώνονται με to iPod τους ακούγοντας Radiohead;

• Θα συνεχίσουν οι αστικές γιαγιάδες να έχουν το ίδιο πορτοκαλοξανθό φουσκωτό μαλλί , και οι επαρχιώτισσες το μαύρο μαντίλι, ή θα ενημερώνονται διαδικτυακά για τις τελευταίες τάσεις της μόδας;

• Θα μπορείς να εντοπίσεις όλους τους ηλικιωμένους στο Myspace, Facebook, Hi5 και λοιπά; Όλα αυτά τα site θα γεμίσουν με γκρούπ του στύλ "K.A.P.I. Holargou United", "I gria kota exei to zoumi" κ.ο.κ. και με φωτογραφίες που θα ποζάρουν όλες οι γριούλες μαζί;

• Θα πεθάνουν τα γραφεία συνοικεσίων και τα chat rooms θα κατακλύζονται από τον "kiniky_72", και την "I'm_still_a_Cinderella" ;
  

Μου τη σπαέι:

• Που ενώ έχω γράψει τον τίτλο ένα λεπτό πριν, έπρεπε να ξεκολλήσει το pc μου που βρίσκεται άσχημη κατάσταση - ελπίζω να ζήσει.

• Που ο κολλητός μου στο μάθημα βγάζει ένα ένα τα στυλό του και προσπαθεί να διαλέξει με ποιο θα γράψει στις Πανελλήνιες.

• Η απειλή του πατέρα μου πως θα βγάλει την οθόνη του υπολογιστή "γιατί δεν έχεις χρόνο για τέτοια - αυτά θα τα κάνεις όταν γίνεις (?) φοιτητής".

• Το ποιηματάκι μια- χρονιά- είναι- θα- περάσει- και- θέλει- θυσίες- μετά- όμως- θα- είσαι- αραχτός.

• Που ο Λαζόπουλος ευθύνεται που χάνω τα "Υπέροχα Πλάσματα".

• Που το επόμενο Live με το συγκρότημα αργεί να έρθει λόγω υποχρεώσεων.

• Η διαφήμιση της Cosmote που ο τυπάς λέει στη χαζογκόμενα: "Θέλω να πάμε σπίτι μου οι δυο μας τώρα" και η άλλη πολύ φυσικά απαντά "Έχεις Cosmote".

• Που η παράσταση Ζελόβ της εκπληκτικής θεατρικής ομάδας AbOvo παίζεται μόνο Δευτέρες και Τρίτες και δεν προλαβαίνω να τη δω.

• Ο μπογιατζής που βάφει καναρινί την πολυκατοικία (έλεος), ο οποίος χωρίς δεύτερη σκέψη τίναξε την κάφτρα από το τσιγάρο του στο πάτωμα του δωματίου μου.

• Που μόλις άρχισε να χειμωνιάζει εξαφανίστηκαν από την τηλεόραση όλες οι εκπομπές telemarketing. Θέλουμε πίσω το Ultimate Chopper, το Nicer Dicer, και τον κίτς-μαύρο-φουσκωτό- άβολο καναπέ.
  

Ο εαυτός μου

Σήμερα έτυχε να ψαχουλέψω τα λευκώματα από το δημοτικό τα αναμνηστικά κ.λ.π. Εκεί ανακάλυψα εκθέσεις που είχα γράψει, στην τρίτη Δημοτικού. Σε μια από αυτές περιγράφω τον εαυτό μου, και τη βρήκα πολύ αστεία....

Μάιος 1999

Ο Εαυτός μου

Εμένα με λένε ******, πάω στο 5ο δημοτικό σχολείο Χολαργού.
Εγώ πάω τρίτη δημοτικού.
Είμαι πολύ καλός μαθητής και πολύ καλός αθλητής και πάω τέννις.
Μου αρέσει να βλέπω τηλεόραση.
Έχω καστανά μαλλία και μελί μάτια.
Εμένα μου αρέσει να παίζω με έναν μεγάλο αυτοκινητόδρομο και με ένα ελικόπτερο.
Τις ελεύθερες μου ώρες βλέπω τηλεόραση και παίζω.
Εγώ πάω αγγλικά και κολυμβητήριο.
Εμένα μου αρέσει πολύ η ζωγραφική και η μουσική.
Οι καλύτεροί μου φίλοι είναι ο Νίκος, ο Κώστας και ο Γιάννης.
Εγώ το βράδυ κοιμάμαι στις εννιά η ώρα.
Εγώ είμαι όμορφος και έχω καλή συμπεριφορά.
Εγώ παίζω πιάνο και μου αρέσει να ζωγραφίζω

 Υ.Γ.: Χρόνια πολλά στην Νίνα, και φυσικά σε όλες τις Κατερίνες.

Με ξαναβάφτισαν (και αυτό είναι το λιγότερο)

Το τελευταίο πράγμα που επιδιώκω είναι να δημοσιεύονται άρθρα από το Blog μου στον τοπικό τύπο.
"Μα δεν χαίρεσαι που αυτά που γράφεις γίνονται ευρέως γνωστά?" -θα μου πείτε...Υπο κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να με ευχαριστεί, αλλά δεδομένου οτι στην εφημερίδα γράφτηκε "Ο δεκαεπτάχρονος Θοδωρής έχει ένα ενδιαφέρον blog(?!)". Όπως καταλαβαίνετε δεν με λένε Θοδωρή... Αν τα διάβαζε αυτά ο παππούς μου θα έτριζαν τα κόκαλα του από τον τάφο! Φυσικά δεν με πείραξε το όνομα, απλά είναι το κωμικοτραγικό της υπόθεσης...

Το θέμα είναι οτι το άρθρο που δημοσίευσαν το οποίο έχω αποσύρει εγώ ο ίδιος από το blog μου πριν κυκλοφορήσει η τοπική εφημερίδα (9 Νοεμβρίου). Αυτό επειδή έψαξα περισσότερο τα πράγματα (Μάθημα 1ο: εξακριβώνουμε τις πληροφορίες μας) και ενημερώθηκα ότι τα γεγονότα δεν εκτυλίχθηκαν όπως τα περιέγραφα, αλλά υπήρχαν ανακρίβειες. Τώρα πλέον ξέρω ότι πρώτα ψάχνω, και μετά δημοσιεύω. Το μάθημα το πήρα από το πρώτο κι ολας post μου. Οι "δημοσιογράφοι" όμως της τοπικής εφημερίδας, τόσα χρόνια στην δουλειά και δεν έχουν μάθει τίποτα ακόμη.

Επιπλέον, δημοσίευσαν χωρίς την άδειά μου.Πρώτα ρωτάμε κύριοι (μάθημα 2ο: ζητάμε άδεια)! Και δεν το λέω σαν να μου κλέψατε τα πνευματικά δικαιώματα, ούτε γιατί είμαι "ψώνιο". Το λέω επειδή δημοσιεύσατε ένα άρθρο, που ο ίδιος είχα κρίνει πως δεν με εξέφραζε πλέον διότι περιείχε ανακριβές περιεχόμενο, γι' αυτό και το αφαίρεσα!

Δεν επιθυμώ λοιπόν ούτε το πραγματικό μου όνομα να δημοσιεύσετε, έστω και αν το βρείτε. Απλά καλό θα ήταν, πριν δημοσιεύσετε την εφημερίδα σας να εξακριβώνετε τις πληροφορίες σας.Αν θέλετε όμως πάρτε μια φωτογραφία μου, μήπως σας χρειαστεί!
Θεόδωρος Μπλογκόπουλος (με ένα "λ")

Ασπρόμαυρη μέρα....

Οι μέρες δεν θα έπρεπε να είχαν ονόματα... Δεν τα χρειάζονται, εξ' άλλου είναι όλες ίδιες. Σήμερα είναι Πέμπτη, ή μια επανάληψη της Τετάρτης; Σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Τότε, μια άλλη επανάληψη ημέρας -που θα λέγεται Τρίτη, ή Κυριακή ή θα έχει κάποιο άλλο τυπικό και ανούσιο όνομα- θα κοιταχτείς στον καθρέφτη, και φρικαρισμένος θα αναρωτιέσαι πότε πέρασαν οι μέρες, ο καιρός....
Μια επανάληψη μέρας, λες και βγήκε από φωτοτυπικό. Όλα ίδια με το χθες Και το κάθε χθες ίδιο με το προχθές. Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια σχολεία, οι ίδιοι δρόμοι, πάντα η ίδια κατεύθυνση και πάντα η ίδια μόνιμη εικόνα όλες της ώρες της ημέρας.
Αν είχες 365 αντίγραφα μιας τέτοιας μέρας και τα άπλωνες στο πάτωμα, θα έφτιαχνες το ομοιόμορφο μωσαϊκό ενός χρόνου. Κι αν το πολλαπλασίαζες με το εβδομήντα, άντε και λίγο παραπάνω, θα είχες μπροστά σου όλη σου τη ζωή.
Σε πόσα από αυτά τα αντίγραφα έκανες κάτι που πραγματικά σε γεμίζει; Πόσες σελίδες της ζωής σου ήταν πραγματικά πολύχρωμες; Σε μια εποχή φαινομενικά τόσο πολύχρωμη, οι σελίδες τη πραγματικής μας ζωής ξεθωριάζουν.
Τελικά, καμία σημασία δεν έχει αν αυτό το μωσαϊκό το περπατήσεις με μοκασίνι, ξεφτισμένα All Star, ή ακόμα και ξυπόλητος. Κανένας σκλάβος δεν νοιάζεται αν οι αλυσίδες του είναι φτιαγμένες από χρυσό ή σίδερο. Εκείνο που μετράει είναι η απελευθέρωση, η αλλαγή πορείας, η ανατροπή που θα είναι το ακριβώς αντίθετο του συνηθισμένου. Η ζωή είναι για να τη διαμορφώνεις εσύ με τις επιλογές σου.

Εξ' άλλου το ποίημα του Κ.Καβάφη τα λέει όλα....

"Όσο μπορείς"

Κι άν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες την πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες τις πολλές κινήσεις και ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,

γυρίζοντάς συχνά κ' εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.