3 Φεβ 2010

First memory ever


Τι μαλακία και αυτή να μην μπορείς να θυμηθείς πράγματα από την αρχή της ζωής σου... Τότε που πιθανώς οι γονείς σου ήταν ακόμη πιο νέοι και ίσως πιο ξένοιαστοι, τότε που δεν είχες υποχρεώσεις, τότε που δε σε ένοιαζε τίποτα. Και η μνήμη αρχίζει και ενεργοποιείται λίγο πριν ξεκινήσεις το σχολείο... Άδικο δεν είναι;

Ωστόσο μερικές φορές μια ανάμνηση μένει ανεξίτηλη μέσα στο μυαλό μας, ακόμη και αν μας πάει πολυυυ πίσω.

Η παλαιότερη ανάμνηση που έχω πρέπει να είναι από το 1995 (ή 94? who knows...) που είχα πάει μαζί με τον πατέρα μου και την αδερφή μου σε μια αλάνα στο βουνό για να παίξουμε ποδόσφαιρο. (Μάλιστα είχε και γκαζόν...). Μετά από κάποιο σημείο η μπάλα έπεσε σε κάτι που έμοιαζε με χαντάκι, και μη μπορώντας να την πιάσουμε φύγαμε. Όλα στο μυαλό μου μοιάζουν τόσο ονειρικά σχετικά με εκείνη την ανάμνηση, και τα θυμάμαι όλα με λεπτομέρειες. Αυτή ήταν και από τις λίγες φορές που έπαιξα ποδόσφαιρο στη ζωή μου, αν οχι η τελευταία.

Και τώρα που το σκέφτομαι, οι πιο έντονες αναμνήσεις μου διαδραματίζονται στη φύση (βουνά, δάση, ποτάμια...)
Πώς γίνεται τώρα εγώ να θυμάμαι αυτό και όχι την πρώτη μέρα στο σχολείο;

Ποία η δική σας πρώτη ανάμνηση?

9 σχόλια:

JoaN είπε...

Όντως είναι κρίμα, που δεν μπορούμε να θυμόμαστε πολλά απ τις εποχές πριν το σχολείο.

Η δική μου πρώτη ανάμνηση... δεν ξέρω ποια είναι πρώτη... θυμάμαι αρκετά απο μια εποχή.
π.χ. να είμαι καθισμένη μπροστά στο παράθυρο του δωματίου μου, για να το καθαρίσω κ καλά, και να τρέχει το άζαχ μπροστά μου και έχω χαζέψει έξω. (φυσικά έτσι κι αλλιώς δεν γινόταν τo φτάσω να καθαρίσω ούτε μια γωνία του. )

θυμάμαι αρκετά.. αλλά δεν θα καταχραστώ άλλο χώρο. :)

Α,η άνωθεν ανάμνηση χρονολογείται γύρω στο 1988!

Little Hope Flags είπε...

Είδες αδικίες; Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν έζησα όσα χρόνια δε θυμάμαι, ή αν απλά, τσουπ φύτρωσα στα 7 μου...
Η πιο παλιά μου ανάμνηση είναι από την κούνια, γύρω στα 2 μάλλον. Ήμουν στην κούνια και ωρυόμουν να βγω έξω. Μερικές φορές νομίζω ότι μπερδεύω τις αναμνήσεις με τις φωτογραφίες από το παρλεθόν...Κρίμα να μην τραβάγανε οι γονείς μας βίντεο να βλέπουμε -και να θυμόμαστε- τους εαυτούς μας μικρούς...

Ανώνυμος είπε...

Εγώ, πάλι, θυμάμαι την στιγμή που πρωτολειτούργησε η μνήμη μου και άρχισε να καταγράφει αυτά που έβλεπα γύρω μου! Ήταν το 1988 (4 χρονών ήμουν - δεν κρύβω χρόνια!) και ήμουν στον παιδικό σταθμό, μαζί με τα άλλα παιδάκια. Ναι, το ξέρω ότι δεν είναι και τόσο εντυπωσιακό, αλλά αυτό έχω, αυτό μοιράζομαι μαζί σου!!! :P

Theios είπε...

Πωπω, τι το τόσο απίστευτο έχουν αυτές οι στιγμές??

Τώρα που το βγάλατε από μέσα σας, δεν νοιώθετε καλύτερα?
:P

JoaN είπε...

Όχι. Χειρότερα νιώθω.

Κατάλαβες, φίλε μου? Μας βάζει να τα λέμε κ μετά μας κοροϊδεύει.ρε! :P

Theios είπε...

Χαχα, οχι! On fact ζηλεύω που δεν θυμάμαι από πιο νωρίς! :)
Δε βαριέσαι βέβαια, από το ολότελα,,,, !!! :P

Unknown είπε...

Σε βρήκα κι εδώ...!
:)

Πρώτη ανάμνηση; Ίσως όχι η πρώτη, αλλά απ' τις πρώτες, είναι στο νηπιαγωγείο (το 94?) που είχα ζωγραφίσει με τέμπερες μια συμμαθήτρια μου στο πρόσωπο και την ώρα που της χρωμάτιζα τα δόντια [...] άρχισε να ουρλιάζει η νηπιαγωγός κ άρχισε να κλαίει η συμμαθήτρια και για να μη φανεί ότι το έκανα εγώ έβαλα το πινέλο στην τσέπη μου... και γενικά ήταν η χαρά του ΣΚΙΠ...!

Και ίσως η παλιότερη ανάμνηση που έχω, είναι την πρώτη φορά που πλατσούρισα ξυπόλητος σε κάτι νερά στο πάτωμα. Την είχα καταβρεί...

:)

Theios είπε...

Για να μη σε βρουν έπρεπε να κρύψεις και τη συμαθήτριά σου στην τσέπη σου! :P

Καλλιτεχνική φύση βλέπω! :P

FindingFashionland είπε...

i wish i could read this.. but the pictures are good..