Τι μαλακία και αυτή να μην μπορείς να θυμηθείς πράγματα από την αρχή της ζωής σου... Τότε που πιθανώς οι γονείς σου ήταν ακόμη πιο νέοι και ίσως πιο ξένοιαστοι, τότε που δεν είχες υποχρεώσεις, τότε που δε σε ένοιαζε τίποτα. Και η μνήμη αρχίζει και ενεργοποιείται λίγο πριν ξεκινήσεις το σχολείο... Άδικο δεν είναι;
Ωστόσο μερικές φορές μια ανάμνηση μένει ανεξίτηλη μέσα στο μυαλό μας, ακόμη και αν μας πάει πολυυυ πίσω.
Η παλαιότερη ανάμνηση που έχω πρέπει να είναι από το 1995 (ή 94? who knows...) που είχα πάει μαζί με τον πατέρα μου και την αδερφή μου σε μια αλάνα στο βουνό για να παίξουμε ποδόσφαιρο. (Μάλιστα είχε και γκαζόν...). Μετά από κάποιο σημείο η μπάλα έπεσε σε κάτι που έμοιαζε με χαντάκι, και μη μπορώντας να την πιάσουμε φύγαμε. Όλα στο μυαλό μου μοιάζουν τόσο ονειρικά σχετικά με εκείνη την ανάμνηση, και τα θυμάμαι όλα με λεπτομέρειες. Αυτή ήταν και από τις λίγες φορές που έπαιξα ποδόσφαιρο στη ζωή μου, αν οχι η τελευταία.
Και τώρα που το σκέφτομαι, οι πιο έντονες αναμνήσεις μου διαδραματίζονται στη φύση (βουνά, δάση, ποτάμια...)
Πώς γίνεται τώρα εγώ να θυμάμαι αυτό και όχι την πρώτη μέρα στο σχολείο;
Ποία η δική σας πρώτη ανάμνηση?
